امروزه نوجوان ما سؤال ندارد.هر چیزی را بخواهد،از طریق دیده می‏بیند و جایی برای‏ تأمل او نگذاشته‏ اید. در خانه هم که اصلا زمینه‏ای برای گفت‏ وگو وجود ندارد. خانه های ما برای گفت و گو اصلا برنامه‏ ریزی‏ ندارند.اگر شما بخواهید فرزندتان یک منتقد باشد و بتواند سؤال کند، گام اولش این است که حد اقل بتوانید در خانه، برای همدیگر یک جوک بگویید.

چند پدر و مادر سراغ دارید که برای بچه‏ هایشان جوک بگویند؟

ما باید فرصت گفت‏ وگو ایجاد کنیم و با یک جوک یا لطیفه می‏توانیم‏ زمینه این کار را فراهم کنیم.

در سطوح بالاتر هم مثلا در دانشگاه دانشجو سر کلاس دست زیر چانه می‏نشیند نق می‏زند که استاد، حجم مطالب زیاد است. چون در خانه‏ هم که حرف می‏زند، به او می‏گوییم حالا تلویزیونت را نگاه کن و از من‏ سؤال نکن. بسیاری از ما شهامتش را نداریم که اگر چیزی را نمی‏دانیم، بگوییم بلد نیستم. حتی گاهی بچه که سؤال می‏کند،ما یک جواب من درآوردی به او می گوییم و پاسخی می‏دهیم؛پاسخی که به دنبالش پرسشی زاییده نمی شود.این را باید در داخل خانه سامان دهیم. درست است که پدر و مادر خسته‏اند و کم‏حوصله و مشکلات معیشتی دارند.